cultuur in Mexico

SARAPES

Sarapes, ook wel Mexicaans deken, wordt al honderden jaren gebruikt in Mexico. Eerst als werkkleding voor de arme werkliederen in Mexico en Guatamala. De oorspronkelijke Serapes werden gedragen als poncho's met een opening voor het hoofd, of gedragen over één schouder. Als een lang rechthoekig kledingstuk werden de dekens om het lichaam gedrapeerd als sjaal of als deken ter bescherming tegen de kou en andere weersomstandigheden.

Het woord Serapes verwijst naar de geweven strepen. De Serapes zijn gemaakt van zachte katoen. De dekens worden nog steeds op de traditionele wijze, op eenvoudige weefgetouwen, gemaakt. De techniek om deze kleden te maken is doorgegeven van generatie op generatie.

De oorsprong van de Serapes dekens gaat terug in de tijd van de Chichimecs, een volk in het gebied van Coahuila in noordoost Mexico. De afstammelingen van de Chimimecs wonen nog steeds in grote aantallen in Saltillo.

De Mexicaanse deken is beroemd om zijn strepen en veelkleurigheid. De breedste streep is altijd de primaire kleur en wordt herhaaldelijk geweven samen met andere primaire kleuren. De dekens hebben meestal een donkere basis met lichtere strepen geel, oranje, rood blauw groen, paars of andere felle kleuren. De uiteinden zijn meestal voorzien van franje. Omdat iedere deken individueel gemaakt wordt is iedere deken uniek.

sarapes als kleding

sarapes

 

weefgetouw sarapes

 bron

Allerzielen
In de feestkalender van de Mexicanen is 2 november, de "dag van de doden", de belangrijkste datum. Ze vieren dat de dood niet het einde is, maar het begin van iets nieuws. Volgens Azteekse voorstellingen krijgen de doden op die dag toestemming om een paar uur naar hun familieleden op aarde terug te keren.
Daarom houden de nabestaanden op die dag een groot feest. Om te laten zien dat ze gestorven familieleden niet vergeten zijn en nog steeds van hen houden. Overal zie je in winkels, op straat en in de huizen de "calaveras", de doodshoofdjes van marsepijn, versierd met uilen en spinnetjes. Ook zie je allerlei versierde skeletten en grafzerken van chocola.
De kinderen krijgen doodshoofdjes als ze de huizen langsgaan en zingen: "Het doodshoofdje heeft honger, is er niet een broodje voor hem?"
Er worden huisaltaren ingericht met bloemenkransen, dodenbrood en allerlei vruchten. En een groot feestmaal wordt klaargemaakt. In Zuid-Mexico doen ze dat zelfs op het kerkhof. Dan kunnen de doden ook meefeesten!



bron